Dziedzina medycyny zajmująca się leczeniem operacyjnym człowieka od pierwszych dni życia (okres noworodkowy, w tym dzieci przedwcześnie urodzone), niemowląt, dzieci małych i dużych, do 18. roku życia; istnieją też pierwsze doniesienia o prenatalnych możliwościach inwazji chirurgicznej w ciele chorego płodu. Chirurgia dziecięca jest podspecjalnością chirurgii związaną z odkryciem, że pokutujące całe wieki przeświadczenie, iż dziecko to „mały dorosły” jest fałszywe. Dziecko, szczególnie małe, różni się znacznie od dorosłego, zwłaszcza chwiejnością równowagi wodno-elektrolitowej oraz regulacją temperatury ciała czy innych procesów metabolicznych. Inne też są choroby (znaczną ich część stanowią wady wrodzone), z którymi styka się chirurg dziecięcy.

Wykonujący zabiegi muszą wykazywać dużą delikatność, a sala operacyjna posiadać odpowiednią temperaturę i wilgotność. W Polsce chirurgia dziecięca istnieje jako podstawowa specjalność lekarska, a konsultantem krajowym jest obecnie prof. dr hab. n. med. Piotr Kaliciński kierownik Kliniki Chirurgii Dziecięcej i Transplantacji Narządów Instytutu – Pomnik Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie.

Stowarzyszeniem naukowym zrzeszającym polskich chirurgów dziecięcych jest Polskie Towarzystwo Chirurgów Dziecięcych założone w 1965 roku.